Jean Batten wyruszył do Nowej Zelandii Z Kent w Anglii, o 4.20 dnia 5 października 1936 roku. Pomimo wczesnej godziny, duży kontyngent medialny zebrał się, aby ją odprowadzić; Batten był już znany z udanych lotów solo z Anglii do Australii w maju 1934 roku i do Ameryki Południowej w listopadzie 1935 roku.
Batten zainstalował dwa dodatkowe zbiorniki paliwa w swoim niskopodłogowym jednopłatowcu, Mewie Percival (Vega). Aby jednak dotrzeć do Australii, nadal musiała lądować i tankować w wielu miejscach w Europie, na Bliskim Wschodzie iw Azji. Po drodze mało spała, latała dzień i noc, czasem przy złej pogodzie. Przybyła do Darwin w 5 dni 21 godzin-24 godziny szybciej niż poprzedni rekordzista, Jimmy Broadbent.
wiadomości o rekordie były wiadomościami na pierwszej stronie na całym świecie. Batten kontynuował swoją drogę, docierając do Sydney 13 października. Podczas gdy miała przyjemny odpoczynek i czekała na poprawę pogody nad Morzem Tasmana, niektórzy próbowali odwieść ją od kontynuowania podróży do Nowej Zelandii. Ale Batten postanowił kontynuować.
przed startem z lotniska Richmond w Sydney, około 6.30 (czasu nowozelandzkiego) 16 października, oświadczyła, że nikt nie powinien jej szukać, jeśli zejdzie na morze. Na Zewnątrz nieustraszona, wyznała później, że prawie „straciła nerwy” podczas tej ostatniej nogi. Ku jej uldze w końcu rozpoznała skalistą wyspę i kilka minut później znalazła się nad New Plymouth. Przybyła na lotnisko Mangere w Auckland około godziny 17: 00, 10,5 godziny po opuszczeniu Sydney i została przywitana przez 6000 osób.
Batten wyruszyła w podróż po kraju samochodem i pociągiem, przyznając, że na razie była zmęczona podróżami lotniczymi. W rzeczywistości była zarówno fizycznie, jak i psychicznie wyczerpana swoją Odyseją, która zajęła w sumie 11 dni 45 minut. Wycieczka została ostatecznie odwołana w Christchurch, a Batten spędził większość listopada odpoczywając na lodowcu Franz Josef na koszt rządu. W październiku 1937 odbył lot powrotny z Sydney do Anglii – swój ostatni lot długodystansowy.
