Sir Humphrey Gilbert

chociaż Sir Humphrey Gilbert nie był bezpośrednio zaangażowany w Podróże po Roanoke, zarówno on, jak i członkowie jego rodziny uczestniczyli we wczesnych działaniach kolonizacyjnych, a Gilbert zdecydowanie wywarł wpływ na swojego przyrodniego brata Sir Waltera Ralegha, głównego zwolennika kolonii na wyspie Roanoke. Urodzony około 1539 roku Gilbert był drugim synem Otho Gilberta i Katherine Champernowne. Zamek Compton, siedziba rodziny, był wówczas w posiadaniu starszego brata Otho, Johna; tak więc w Greenway nad rzeką Dart urodzili się John, Humphrey, Adrian i Elizabeth Gilbert. Cała czwórka dzieci była niepełnoletnia, gdy ich ojciec zmarł w 1547 roku. Ich matka poślubiła Waltera Ralegha starszego i urodziła kolejnych dwóch synów oraz jedną córkę — Waltera, Carewa i Margaret Ralegh.

Humphrey Gilbert, wykształcony w Eton i w Oksfordzie, również spędzał czas w domu księżniczki Elżbiety, która później została królową Elżbietą. W latach 1562-63 służył pod dowództwem hrabiego Warwick w Hawrze i został ranny podczas oblężenia. Wcześnie zainteresowany eksploracją, w 1566 roku przygotował rozprawę o odkryciu nowego przejścia do Cataia, w której namawiał królową do poszukiwania Przejścia Północno-Zachodniego do Chin, ponieważ znane szlaki były kontrolowane przez Hiszpanów i Portugalczyków. Zarówno Martin Frobisher, jak i John Davys byli zainspirowani tą pracą. Gilbert zainwestował w wyprawę Frobishera w 1576 roku, a Davys nazwał Gilbert Sound w pobliżu Grenlandii na jego cześć.

Gilbert służył również w Munster w Irlandii, gdzie w 1570 roku został pasowany na rycerza przez Lorda zastępcę, Sir Henry ’ ego Sidneya. W 1571 roku został wybrany do reprezentowania Plymouth w Parlamencie. W 1573 roku przedstawił królowej plan Akademii królowej Elżbiety, która miała być uniwersytetem w Londynie, aby szkolić szlachtę i szlachtę dla wojska i marynarki wojennej. Miało minąć kilka stuleci, zanim powstanie albo Uniwersytet w Londynie, albo szkoły do szkolenia wojskowego.

w 1578 roku, w wieku 40 lat, otrzymał listy zezwalające na założenie angielskiej kolonii w Ameryce. Zebrał dużą flotę, która wypłynęła z Dartmouth 26 września 1578; jednak sztormy zmusiły okręty do szukania schronienia w Plymouth do 19 listopada. Mimo że próba ta nie powiodła się, jego bracia Walter i Carew Ralegh zaangażowali się w Amerykańskie poszukiwania. Jednak dopiero w 1583 roku podjął drugą próbę, płynąc z Plymouth 11 czerwca. Jeden statek, Barke Ralegh, zawrócił natychmiast z powodu choroby, ale Gilbert i inne okręty dotarły do St.John ’ s na Nowej Fundlandii 3 sierpnia i zajęły dwa dni później. Ponieważ był mały i mógł odkrywać porty i potoki, Gilbert popłynął teraz na Squirrel, statku o pojemności 10 TUN, a nie Delight, jego flagowym 120 tun. 29 sierpnia ten ostatni statek zatonął, tracąc 100 istnień ludzkich i wiele z rekordów Gilberta. W drodze powrotnej do Anglii, aby udokumentować swoje roszczenia, Gilbert pozostał na pokładzie, zamiast przenieść się do większego Złotego Hinde, jak nalegali jego ludzie. W poniedziałek, 9 września, był obserwowany na pokładzie czytając książkę. Gdy zbliżały się statki, usłyszał, że powiedział: „Jesteśmy tak blisko nieba na morzu, jak na lądzie.”Później tego samego wieczoru mały statek zniknął, pochłonięty przez morze.

ożenił się w 1570 roku Z Ann Aucker, której ojciec i dziadek walczyli w ostatecznej obronie Calais, Gilbert był ojcem dwóch synów-Johna i Ralegha-którzy wraz z braćmi Adrianem Gilbertem i Walterem Raleghem kontynuowali zaangażowanie rodziny w eksplorację i kolonizację Nowego Świata. 6 lutego 1584 Adrian Gilbert uzyskał patent na dalsze poszukiwania Przejścia Północno-Zachodniego. 25 Marca 1584 roku Walter Ralegh uzyskał patent Królewski na eksplorację i kolonizację dalej na południe. Jego wyprawy do dzisiejszej Karoliny Północnej w latach 1584-1587 znane są jako Podróże Roanoke.

starszy brat Sir Humphreya, Sir John Gilbert, odziedziczył Zamek Compton po swoim ojcu. po bezpotomnej śmierci pozostawił majątek starszemu synowi Sir Humphreya, również Sir Johnowi Gilbertowi. Młodszy Sir John towarzyszył Raleghowi w jego podróżach do Gujany w 1595 i Kadyksu w 1596. W tej ostatniej wyprawie otrzymał tytuł szlachecki od hrabiego Essex. Żonaty z Alice Molyneux, zmarł bezpotomnie w 1608 roku, pozostawiając Zamek Compton swojemu bratu Raleghowi Gilbertowi.

Ralegh Gilbert kontynuował wysiłki kolonizacyjne rodziny i w 1606 roku był jednym z ośmiu grantów, którzy otrzymali patent od króla Jakuba I. grant ten przewidywał dwie kolonie — kolonię Londyńską i Kolonię Plymouth. Pod dowództwem kapitana Christophera Newporta Kolonia Londyńska wypłynęła z Londynu w grudniu 1606 roku i dotarła do zatoki Chesapeake 13 maja 1607 roku. Tam założyli Jamestown, pierwszą stałą kolonię angielską W Nowym Świecie. Dowodzona przez Ralegha Gilberta i George ’ a Pophama Kolonia Plymouth wypłynęła z Plymouth 31 maja 1607 roku i dotarła do obecnego stanu Maine 1 sierpnia 1607 roku. Tam zbudowali Fort św. Jerzego na rzece Sagadahoc (obecnie Rzeka Kennebec). NastÄ ™ pna zima byĹ 'a sroga i wielu kolonistăłw zmarĺ’ o. Gdy nadeszła wiosna, Gilbert dowiedział się o śmierci starszego brata, spadku po zamku w Compton i konieczności powrotu do Anglii, by odzyskać posiadłość. Kolonia poszła z nim. Później Sir Ferdinando Gorges podjął drugą nieudaną próbę kolonizacji tego samego obszaru. W 1621 r. Ralegh Gilbert był członkiem Rady Anglii kolonii Plymouth. Zmarł w 1634 roku.

potomkowie rodziny Gilbertów mieszkają dziś w Zamku Compton. Przez ponad wiek nie był własnością rodziny i stał się ruiną, jednak w 1930 roku Komandor Walter Ralegh Gilbert i jego żona Joan kupili zamek, który pieczołowicie odrestaurowali. Pani Gilbert mieszkała w Compton Castle do 1984 roku. Jej syn i synowa Geoffrey i Angela Gilbert wraz z trójką dzieci, Humphreyem, Arabellą i Walterem Raleghem, mieszkają tam do dziś. Własność National Trust, części zamku Compton są otwarte dla publiczności kilka dni w tygodniu. W XX wieku Greenway, miejsce urodzenia Sir Humphreya Gilberta, było domem pisarza kryminałów Agathy Christie, bliskiej przyjaciółki rodziny Gilbertów. Gilbertowie, wciąż zainteresowani Nowym Światem, uczestniczyli w obchodach 400-lecia zarówno w Nowej Fundlandii, jak i Karolinie Północnej.