Opinion
By John Podhoretz
19 mei 2020 / 20: 26
Politico ‘ s perscriticus, Jack Shafer, doorspekt met elke belangrijke media donnybrook, en zo was het op maandag, toen hij twitterde: “er is iets wonderfully cleansing about a full-bore New York Times vs.New Yorker gevecht.”
The Times’ New media columnist, Ben Smith, had net een 4000-woord takedown van The New Yorker ’s schijnbaar Heilige Ronan Farrow — the whiz-kid Onderzoeksjournalist gepubliceerd wiens baanbrekende werk aan Harvey Weinstein’ s zedenmisdrijven hielp bij de lancering van #metoo, won hem een Pulitzer in 2018 en leidde tot de publicatie van de best verkochte “Catch and Kill” vorig jaar.Er zijn mensen onder ons die zo ‘ n strijd beschouwen als het culturele, maar zeker niet het morele equivalent van de oorlog tussen Iran en Irak: jammer dat ze niet allebei kunnen verliezen.The Times is een belangrijk artikel en The New Yorker is nog steeds een serieus tijdschrift. Maar ze zijn de belangrijkste voorbeelden in onze tijd van de verstikkend zelf-feliciterende links-liberale houdingen George Orwell ooit genoemd in een andere context als de “stinkende kleine orthodoxie.”
en Smith is net zo schuldig als Farrow.Het conventionele standpunt van beide instellingen is zo uniform dat het buitengewoon lijkt dat er überhaupt onenigheid tussen hen zou kunnen bestaan. En toch is er Smith ’s stuk,” Is Ronan Farrow te mooi om waar te zijn?”- een koudogig kruisverhoor van Farrow ‘ s af en toe glibberige verslaggeving en schrijftechnieken.Farrow, Smith zegt: “volgt niet altijd de typische journalistieke eisen van bevestiging en rigoureuze disclosure of . . . suggereert samenzweringen die verleidelijk zijn, maar hij kan het niet bewijzen.”
twee belangrijke voorbeelden betreffen Farrow ’s schijnbare slipperigheid toen het ging om het bevestigen van bepaalde beschuldigingen tegen Weinstein en NBC’ s Matt Lauer.In een van zijn New Yorker stukken in 2017 liet Farrow het lijken alsof de beschuldiging dat Weinstein een van zijn slachtoffers had verkracht sterker was dan het zou zijn geweest. In feite, de getuige die hij en zijn fact-checker had vertrouwd op vertelde een NYPD detective om die aanklacht te verwerpen (Weinstein werd veroordeeld op anderen).
in een deel van zijn uiterst meeslepende boek, Farrow schrijft dat een vrouw Lauer had zogenaamd aangevallen liep naar “een nieuwe man die ze had gezien” bij NBC om hem te vertellen over het. De” nieuwe man ” vertelde Smith dat hij zich dat niet herinnerde-en dat noch Farrow noch zijn fact-checker hem ooit had gebeld voor bevestiging, wat de fact-checker aan Smith bevestigde.Smith ‘ s grotere punt is dat Farrow de journalistieke eis onderwierp om alle rommelige en verwarde elementen van het verhaal bloot te leggen aan de drang om een sterk en helder verhaal te bieden dat zijn grotere doelen diende.Farrow, Smith charge, is een van de te veel verslaggevers die bereid zijn geweest om “de oude regels van eerlijkheid en openheid” meer te behandelen als “belemmeringen dan essentiële journalistieke imperatieven” wanneer ze zich richten op impopulaire onderwerpen-zoals leden van President Trump ‘ s circle.
het is goed gezegd. Maar Smith-die ik beschouw als een vriendelijke kennis, hoewel hij misschien niet na deze column — had in de spiegel moeten kijken toen hij die zin schreef.Smith zelf was drie jaar geleden schuldig aan precies deze overtreding, toen hij, als redacteur van BuzzFeed, het “Steele dossier” publiceerde, de geheel niet ondersteunde serie van lugubere beschuldigingen over de Russen en Trump.De rimpeleffecten van deze schandelijke beslissing hebben onze nationale politiek vanaf die dag tot nu verdraaid, op een manier die veel erger is voor het land en voor de journalistiek dan wat Farrow zou hebben gedaan.Ten tweede, Smith laat vreemd onbesproken het verhaal dat ontegenzeggelijk Farrow ‘ s meest flagrante journalistieke lapse was — een artikel dat hij mede schreef in September 2018 over een beschuldiging van seksueel wangedrag tegen de toen-18-jarige Brett Kavanaugh op een Yale party.
Farrow ’s en coauteur Jane Mayer’ s verslag bevestigde precies niets over de aanklacht in kwestie. En dat had genoeg moeten zijn om ervoor te zorgen dat het verhaal nooit zou uitkomen. Maar run het deed-want het doel was niet om bij de waarheid te komen, maar om Kavanaugh ‘ s kansen om in het Hooggerechtshof te komen te vernietigen.Waarom, moet men zich afvragen, zou Smith dit verhaal buiten zijn kritische beschouwing van Farrows werk hebben gelaten?You and I know the answer: Because a belief in Kavanaugh ‘ s veronderstelde persoonlijke malfeasance remains one of the story little orthodoxies shared by the Times and The New Yorker. Het kan niet worden uitgedaagd. En zo bleek het” wonderlijk reinigende ” gevecht dat Jack Shafer tussen deze twee journalistieke reuzen aanhing toch niet zo zuiverend te zijn.
