Hugo Wolf, pochodzący z Windischgraz (obecnie Slovenjgradec, Słowenia), W Austro-węgierskiej prowincji Styrii, urodził się 13 marca 1860 roku, a zmarł 22 lutego 1903 roku, trzy tygodnie przed swoimi 43.urodzinami-podobnie jak Schubert, pierwszy wielki kompozytor muzyki niemieckiej, chorujący na trzeciorzędną kiłę. Podobnie jak Schumann, drugi wielki kompozytor lieder (również syfilityczny), Wolf zmarł w zakładzie dla obłąkanych po próbie utopienia się w październiku 1898 roku. (Popełnił samobójstwo rok wcześniej, ale został zwolniony po czterech miesiącach.), Podobnie jak Schumann, komponował w przerwach maniakalnych między okresami depresji, gdy choroba weszła w jej drugi etap i podobnie jak dwaj poprzednicy, był nieudanym kompozytorem muzyki scenicznej.
Wolf ukończył tylko jedną operę, Der Corregidor (1895-1896), opartą na tej samej Hiszpańskiej komedii Falla użytej później w trójkącie. Obojętnie i z trudem komponował także muzykę okolicznościową do dwóch dawno zapomnianych sztuk. Jako nastolatek rozpoczął, ale nigdy nie ukończył Koncertu skrzypcowego i dwóch symfonii (w 1879 podczas podróży zgubił rękopis III Symfonii). Jego repertuar orkiestrowy to: Penthesilea (za Kleistem; 1883-1885), chóralny utwór naiwny i wysublimowany Christnacht (1886-1889) i włoska Serenada (1892 aranżacja jego uroczej serenady G na kwartet smyczkowy z 1887).
pomimo przypadkowego wykształcenia, które zakończyło się serią wypędzeń, kompozytor Wolf lieder posiadał (i) psychologiczny wgląd, który ujawnił już w 1878 r.to, co wylało się później między suchymi odcinkami-około 300 piosenek, z których najlepsze były zarówno emocjonalnie przenikliwe, jak i głęboko muzyczne. Mörike, Goethe (Mignon – Lieder są nieporównywalne), Kleist, Lenau i Heine byli jego ulubionymi niemieckimi poetami, plus Eichendorff, gdy Wolf osiągnął ekspresyjny szczyt w 1887 roku. Przez trzy lata był otwartym krytykiem-jedyną pracą, jaką kiedykolwiek pełnił-w wiedeńskim Tygodniku „Salonblatt”. Zwolennik Wagnera i przeciwnik Brahmsa, był równie uczciwy jak Berlioz, przez co narobił sobie potężnych wrogów, którzy później się zemścili. Wolf zwyczajowo żył ręka w rękę, wspierany przez krąg przyjaciół, którzy zapewniali mu schronienie i pożywienie przez dziesięć lat, a w końcu w 1896 podarował mu własne mieszkanie. Do tego czasu jednak choroba weszła w trzeci etap, a jego wahania nastroju wyobcowały wielu, którym bardzo zależało. 19 września 1897 r.oskarżył Mahlera, swojego 20-letniego przyjaciela i współlokatora, o sabotowanie Der Corregidor w Hofoper.
w październiku 1889 roku Wolf zwrócił uwagę z poezji niemieckiej na tłumaczenia poetów hiszpańskich. W okresie od Halloween do maja następnego roku skomponował 44 piosenki „The Spanish Songbook”. Następnie, między wrześniem 1890 a grudniem 1891 roku, skomponował 22 przekłady pieśni składające się na Część I włoskiego śpiewnika. Później pisał muzykę oryginalną dopiero w marcu 1895 roku, kiedy to podjął pracę „Der Corregidor”, kończąc wszystkie cztery akty partyturą fortepianową w ciągu dwunastu tygodni. Po mozolnym skomponowaniu go, napisał dwadzieścia cztery pieśni w izolacji między 25 marca a 30 kwietnia 1896-Część II włoskiego śpiewnika. Następne miesiące spędził w Der Corregidor. Po ustawieniu ostatnich pieśni w marcu 1897 roku, trzech ponurych sonetów Michała Anioła, Wolf pracował niestrudzenie nad inną Operą hiszpańską, Manuelem Venegasem, która liczyła 60 stron partytury fortepianowej, przed rozpadem. Po śmierci został pochowany wraz z Beethovenem i Schubertem na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu, zubożałym do końca, ale oficjalnie bohaterem Kultury.
