zaburzenia płynności w dzieciństwie, najczęstsza forma jąkania, jest niepełnosprawnością neurologiczną wynikającą z podstawowej nieprawidłowości mózgu, która powoduje zaburzenia mowy. Jąkanie może prowadzić do znaczących efektów wtórnych, w tym negatywnego postrzegania siebie i negatywnego postrzegania przez innych, lęku i czasami depresji. Zaburzenia płynności w dzieciństwie dotyczą od 5% do 10% przedszkolaków. Wczesna identyfikacja jąkania jest ważna, aby terapia mogła się rozpocząć, podczas gdy kompensacyjne zmiany w mózgu mogą nadal występować i zminimalizować szanse pacjenta na rozwój lęku społecznego, upośledzonych umiejętności społecznych, nieprzystosowanych zachowań kompensacyjnych i negatywnych postaw wobec komunikacji. Jednak jąkanie może być trwałe, nawet przy wczesnej interwencji i dotyczy około 1% dorosłych. U pacjentów z uporczywym jąkaniem terapia logopedyczna koncentruje się na rozwijaniu skutecznych technik kompensacyjnych i eliminowaniu nieskutecznych zachowań wtórnych. Rola lekarzy rodzinnych obejmuje ułatwianie wczesnej identyfikacji dzieci jąkających się, organizowanie odpowiedniej terapii logopedycznej oraz udzielanie wsparcia i terapii pacjentom doświadczającym psychospołecznych skutków jąkania. Wreszcie, lekarze mogą służyć jako adwokaci, czyniąc klinikę bardziej komfortową dla osób, które się jąkają, oraz kształcąc nauczycieli, trenerów, pracodawców i innych w życiu pacjenta na temat etiologii jąkania i konkretnych wyzwań, przed którymi stają pacjenci.
