tradycyjny pogląd na związek między teoriami moralnymi Arystotelesa i Kanta jest taki,że obie te teorie były zasadniczo przeciwne sobie. Kant nie tylko radykalnie odrzucił Eudajmonizm Arystotelesa, ale był także przeciwnikiem cnoty jako podstawowej kategorii etycznej. Z Arystotelesowskiego punktu widzenia argumentowano, że formalizm i rygoryzm Kanta, jego nacisk na czystą racjonalność i wieczne lub niezmienne prawo, nie pozostawia miejsca na rozkwit człowieka w rodzaju tego, co miał na myśli Arystoteles. Ostatnio było kilka prób pokazania, że opozycja między Kantyńską i Arystoteliańską teorią moralną nie jest ani tak radykalna, ani tak ważna jak tradycyjnie sądzono. Chciałbym w tym eseju spróbować obronić ważne aspekty tradycyjnej teorii. Twierdzę, że istnieje zasadnicza różnica między podejściem Arystotelesa a poglądem Kanta. Co więcej, sugeruję, aby próby zminimalizowania różnic porzuciły niektóre z najgłębszych aspiracji kantowskiego idealizmu. Nie można zaprzeczyć, że relacja Arystotelesa–Kanta jest wystarczająco złożona, aby uniemożliwić jej całkowitą sprawiedliwość w stosunkowo krótkim eseju, takim jak ten. Ograniczę się zatem do dwóch tematów, które uważam za najważniejsze. Są to poglądy Kanta na problem eudajmonizmu i egoizmu oraz jego związek z Arystotelesem oraz podobieństwa i różnice między cnotami Arystotelesa i Kanta. W tym celu najpierw analizuję wyraźne stwierdzenia Kanta dotyczące etyki Arystotelesa i pokazuję, że Kant przynajmniej nie uważał się za Arystotelesa, ale uważał, że dostarczył radykalnej alternatywy dla niej (sekcja iii). Po drugie, omawiam niektóre z prób uczynienia teorii moralnej Kanta zgodną z jakimś eudaimonsim(Rozdział iv). Po trzecie (Rozdział v), staram się rozplątać różne wypowiedzi Kanta na temat cnoty, a jego myśl moralną umiejscowić dokładniej w tradycji historii etyki cnoty. Po tym następuje krótka ocena tego, co biorę za Znaczenie moich ustaleń.
