lijnen en poriën, palmen en vingertoppen. Een tafereel van wervelende sterrenstelsels en zwarte gaten, zichtbaar gemaakt door het lichaam van de natuur — rotsen gemarkeerd door de tijd waarop korstmossen groeien, water dat samenvloeit in gegraveerde concentrische cirkels. Josephine Pryde ‘ s UV Digital print Exterior, Night, Day (2020), waarna deze show in Galerie Neu de titel draagt, combineert close-ups van rotstekeningen om de gevel van gallery te bedekken. Rijke ontpit blues contrast met witte spikkels, tegelijk evocatief van Kosmos, landschap en lichaam. Pryde fotografeerde deze vormen in Northumberland (VK), Galicië (Spanje) en Portugal, en legde de onleesbare taal vast van onze neolithische voorgangers — markeringen die doen denken aan vingerafdrukken, die onbegrijpelijk blijven.
de kunstenaar mineert vaak modefoto ‘ s en advertenties om na te gaan hoe Fotografie onze wereld afbeeldt en ons vermogen tot cognitie vormgeeft en hoe denken wordt gevormd door onze zintuigen. Ze stelt ook vragen over de voorwaarden voor de presentatie-hoe presentatie intrinsiek kan zijn aan de ontvangst. Tijdens een pandemie van sociale afstand speelt de lay-out van de tentoonstelling met dualiteiten als oppervlak/interieur. Zichtbaar door een buitenraam is de tong van Donald J. Trump (2020), waarin de tong van een dier aan een slagershaak hangt (vleeshaken zijn ook te zien in Pryde ‘ s eerdere werken). Rood rauw vlees op het punt van breuk contrasteert met roze papillen; tong slap, gescheiden van geluid in impotentie. Uitgaande van de compositorische aanwijzingen van de impressionist Gustave Caillebotte ‘ s Kalfskop en ossentong (CA. 1882), en in tegenstelling tot de texturale sensualiteit van de rotsvormen van de gevel, suggereert Pryde dat terwijl we verlangen om sommige talen te begrijpen, andere woorden beter onuitgesproken blijven, vertekend in slappe levenloosheid.
en hoe zit het met de binnenkant, buiten het oppervlak, de huid, de textuur van het gebouw? Aan de hand van slechts de helft van de achterkamer van de galerie, waarin ze het Bureau van het personeel verplaatste, zijn nieuwe foto ’s uit Pryde’ s verleidelijk ongerepte en nauwgezette “Für Mich” – serie (voor mij, 2014/2020) geglazuurd met Gekleurd plexiglas. De setup suggereert handelingen van kijken en bekeken worden (aanraken en aangeraakt). Intimiteit. In de beelden traceren close-ups van handen verschillende materialen. Duim, Pad (zeegroen Filter) (2014/2020), ziet een duim is in perfecte focus, huidcel contouren gekleurd door een weelderige filter. Onder deze lagen pigment zien de werken er natuurlijk anders uit: glanzend glas dat een verhaal vertelt. Pryde vraagt: Waar ligt “waarheid”? Gezien als een groep, komen teken en lichaamstaal in gedachten en vergeleken met de buitenkant bladerdak, Pryde schijnbaar wijst op hoe mensen taal hebben gebruikt vanaf het begin. Is die tijd echt zo anders dan deze tijd? Identiteit heeft een relatie met gisteren; er zijn herhalingen waaruit we zouden kunnen leren, het goede en het slechte, als we maar zouden stoppen met praten en de tijd zouden nemen om te luisteren.
