After the Party: a Manifesto for Queer of Color Life van Joshua Chambers-Letson. New York: New York University Press, 2018. 336pp.Joshua Chambers-Letson opent After the Party: A Manifesto for Queer Life of Color met een noot aan Jose Esteban Muñoz, aan wie het werk is opgedragen. Het voorwoord-qua-open-letter beschrijft zijn deelname aan bijeenkomsten die Muñoz vierden en rouwden na zijn dood in 2013. Bewegen met dat verdriet in de hele na het feest, Chambers-Letson roept vooruit optredens van brown queer futurities de late luminary ingebeeld.Het betrekken van werken in een breed scala van media, nadat de partij “stelt dat performance een essentieel middel is waardoor het minoritaire subject vrijheid en meer leven eist en produceert op het punt van het lichaam” (4). Het boek grijpt in in de disciplinaire trajecten van kunstgeschiedenis en performance studies, het ensceneren van futures voor beide gebieden buiten ontologische debatten over herhaalbaarheid en commodity. Het boek erkent zijn project door zijn levensondersteunende functies voor folx grieved, en instanteert een collectieve oproep voor meer leven in het werk van Nina Simone, Danh Vō, Felix Gonzalez-Torres, Eiko, en Tseng Kwong Chi, onder anderen, aandacht voor de manieren waarop deze kunstenaars weerstaan “alledaagse” geweld en dood (xvi). Part-elegy en part-tactical manual, nadat de partij Jean-Luc Nancy ‘ s notie van een enkelvoud meervoud om een “communisme van incommensurability articuleren,” waarin saamhorigheid in verschil draagt meer leven (5).
nadat de partij geniet van de prestaties. De provocaties beantwoorden aan een aantal belangrijke zorgen van performance studies, van reproduceerbaarheid en efemeraliteit tot de politiek van het toeschouwerschap, maar het werk draagt belang voor denkers in een scala van intellectuele ruimtes buiten het veld. Chambers-Letson vlechten kunstgeschiedenis en performance studies, het identificeren van solidariteiten tussen sculptuur, dans, fotografie en muziek als sites en modi van de prestaties. Hij voert ook de stelregel van het persoonlijk-als-politiek in zijn proza, waarbij hij de kunstenaars die het boek belicht op intieme, persoonlijke termen betrekt, terwijl hij de macropolitieke potentialiteiten die ze presenteren, verhoogt.Chambers-Letson zet ook “a self-bewust heretical deployment of the tradition of Marxist aesthetic criticism, mobilizing Marxism in an uneasy alliance with critical race theory, feminist theory, queer theory, postkolonial theory, and minoritarian performance theory” (9) op. Lezers van alle rangen en standen moeten aandacht besteden aan deze oproep tot communisme na Marx ‘ partij: een communisme dat niet stopt bij de lens van klasse en kapitaal, maar eerder de incommensurate bijzonderheden van zwarte, bruine, inheemse, femme, queer en trans levens omarmt. Chambers-Letson ‘ s grote succes in After the Party ligt in deze elegante uitbreiding van de communistische politiek, waarin hij de ethische botten van het marxisme reanimeert met het levende, kennende vlees van lichamen die Marx niet in overweging nam. Het boek is essentieel lezen voor iedereen die werkt om zorg en vitaliteit te realiseren als sociale commons.Chambers-Letson organiseert Hoofdstuk 1 als een Nina Simone mixtape, waarin de nadruk wordt gelegd op Simone ‘ s werken van momentaire bevrijding in improvisatie, muzikaal en sociaal, als een model voor Zwart en bruin verbeelding voorbij de grenzen van historische opvattingen van vrijheid. Elke sectie van het hoofdstuk is een track, die weerklinkt in de manieren waarop “Simone performance aan het werk zette om een opstandige zwarte feministische desorganisatie en reorganisatie van de grenzen en voorwaarden die op haar lichaam werden geworpen om iets anders, iets nieuws tot stand te brengen” (39). Met verhalen over Simone ’s uitbuiting door de muziekindustrie en de Academie illustreert hij de manieren waarop zwarte en bruine lichamen vaak presteren onder economische en/of fysieke dwang, waarbij hij voorbeelden van Simone’ s onverschilligheid (en af en toe open antipathie) tegenover blanke toeschouwers als resistente onverkwikkelijkheid bespreekt. Hoofdstuk 2 onderzoekt werk toegeschreven aan de beeldende en uitvoerende kunstenaar Danh Vō, mediterend op moeders en hun rol in het (her)produceren van sociale orde. Van bijzondere aandacht is de drievoudige binding van moeders van queer kinderen van kleur, die dragen “de last van een kind dat niet wordt verondersteld te bestaan,” geconfronteerd schuld zowel voor het reproduceren van lichamen van kleur en voor hun queer kinderen verkeerde afstemming met logica van reproductie (83). Vō alleen wordt gecrediteerd voor I M U U R 2, een installatie van de persoonlijke bezittingen van wijlen kunstenaar Martin Wong, maar het werk vereiste de medewerking van Wong ‘ s moeder, Florence Wong Fie. Met betrekking tot Wong Fie ’s ongecrediteerde werk als een iteratie van de reproductieve arbeid gewonnen uit moeders, erkent hij dat zelfs als het werk verplaatst het lichaam van de moeder, de curatoriale reproductie van I M U U R 2 uit Wong’ s dingen zou kunnen model Een soort queer esthetische Moederschap.Hoofdstuk 3 behandelt een parallel queeringproces van reproductie, een latent communisme in Felix Gonzalez-Torres’ esthetische strategieën die misschien wel het “laatste woord” zijn over de brutale queer artiest en zijn beroemdheid in de kunstwereld. Gonzalez-Torres presenteert distributie en verdwijning als (Her) productie in zijn werk, stelt Chambers-Letson, door een queer communist valentie aan te nemen in stukken als zijn papierstapels en snoepmorsen. Deze werken worden zichzelf in verdwijning dat de toeschouwer impliceert, als galerijbezoekers nemen stukjes papier en snoep mee. Gonzalez-Torres was achterdochtig over het altijd naderende en nooit komende concept van revolutie; zijn scepticisme weerspiegelt Nina Simone ‘ s gevoelens ten opzichte van vrijheid. In plaats van revolutie te ensceneren infiltreert Gonzalez-Torres de instellingen die zijn werken ‘bezitten’, omdat ze verplicht zijn de materialen die zijn werken distribueren voortdurend aan te vullen. Deze tactiek kortsluitingen geïnstitutionaliseerde logica van uitputting en verwijderbaarheid die homo ‘ s van kleur, zoals Gonzalez-Torres en Muñoz, ontslag te nemen aan fixatie in de dood. In hoofdstuk 4, Chambers-Letson benadrukt de” fugitivity from capture ” performers belichamen (166). Hij vindt voortvluchtigheid in de traagheid en duur van Eiko ‘ s a Body in a Station—een werk dat in een treinstation plaatsvindt, waarbij de kunstinstelling wordt gedeïnstitutionaliseerd en beweging wordt gedeïnstitutionaliseerd in de losse bewegingsscore en improvisatiemomenten. Het publiek bestaat uit reizigers die zweven in een gedeelde locatie (het station) zonder noodzakelijkerwijs iets anders te delen. Eiko ’s beweging met en door het publiek, modelleert dan de “incommensureerbare verstrengeling” die Chambers-Letson in ongelijksoortige bijzonderheden grondt (185).De onoverkomelijke verstrengeling door het prisma van instellingen in de fotografie van Tseng Kwong Chi betreft het vijfde en laatste hoofdstuk. Tseng ‘ s Beelden zijn vaak voorzien van witte elites; kostuums in de Met is voorzien van een panel van beroemdheden in kostuum die poseren met Tseng, het aantrekken van zijn favoriete Mao pak. Hij bevat ook een afbeelding met een geüniformeerde museumwachter, die de aandacht vestigt op de verstrengeling van ongelijksoortige bijzonderheden die worden aangetoond door museumwachters die in After the Party over meerdere hoofdstukken breken. Deze geanonimiseerde en voorwaardelijke arbeiders, vaak kleurlingen, zijn altijd al toeschouwers van culturele evenementen, hoewel minder voor hun eigen stichting dan door economische noodzaak. Tseng ‘ s Moral Majority-serie presenteert de lachende gezichten van een conservatieve machtsstructuur die Tseng en tientallen anderen tijdens de AIDS-crisis ter dood veroordeelde. In een aangrijpend nawoord bespreekt Chambers-Letson het danswerk van Muna Tseng, Kwong Chi ‘ s zus, en hoe haar dansende lichaamsarchief verder gaat dan utopische repetities van vrijheid om Tseng Kwong Chi en het minoritaire subject writ large te ondersteunen. Deze herschikking van geheugen en toekomst op het medium van het lichaam is een perfecte noot voor de partij om op te eindigen.
ik ontvang na het feest als uitnodiging. Foregrounding lichamen in arbeid en lichamen van werk om meer leven te manifesteren, het boek katalyseert transdisciplinaire gesprekken die het werk van mijn hele generatie van opkomende culturele critici goed zou kunnen informeren. Dus, ook, het werk geeft me de opdracht om te denken met de capaciteit van mijn queerheid, terwijl ik eis dat ik de institutionele voordelen van mijn cisgender witheid te onderzoeken. Dit feest is niet voor mij georganiseerd, maar Chambers-Letson nodigt me toch uit. Ik accepteer zijn uitnodiging. Ik ben natuurlijk te laat, maar wie let er op de klok? Het feest gaat door. Iemand geeft me een drankje; we drinken een “reparative” performance studies (236). Ik dans slecht, maar nooit alleen; mensen pronken met hun bewegingen en leren me er zelfs een paar. We luisteren naar de muziek, zingen de delen die we kennen. We communiceren in liefdevol, ontroerend, schreeuwend, treurend verschil. We leven.
