uit uw meest vriendelijke INFP

terugkijkend, lijkt dat een beetje ongevoelig. Oeps.

de passief-agressieve Freak, precies zoals het klinkt. Deze INFP handelt overeenkomstig het exacte stereotype van deze zin. Hoe kan ik dit het beste uitleggen? Nou, laten we hiermee beginnen– een paar woensdagen geleden, besloot Cody me te verwennen met aardbeientaart en chocolade, een daad die veel diepgaandere betekenis heeft binnen de context van onze relatie (mijn hoogste liefdestaal, geschenken, is ook zijn laagste. C ‘ est la vie). Kort daarna werd ik echter ziek. Ziek als in, “er is een vlammend stekelvarken in mijn sinussen en ik waarschijnlijk dronk arsenicum te oordelen naar de toestand van mijn keel”. Ik had ook een bonzende migraine, als gevolg van de sinus probleem, en was echt chagrijnig.

het enige wat me motiveerde om niet op te krullen en te sterven was die doos chocolade, die ik tegen mezelf zei dat ik eindelijk kon eten als ik beter was.

maar dat vind ik leuk aan hem.

hoe dan ook, terug naar de chocolade. Ik wil dat je jezelf nu in een ellendige pijn ziet. Je rug en nek zijn zo pijnlijk dat ze effectief zijn bevroren op zijn plaats, er is een nieuwe aflevering van loopneus elke minuut, je sinus hoofdpijn klopt naar je gebalde tanden, je voortdurend het gevoel dat je op het punt om te niezen en als je dat doet je begint onwillekeurig huilen (maar alleen in je rechteroog, overvloedig, voor wie weet wat reden). Factor in dat je gezicht is gezwollen en rood, en je ogen zijn gezwollen dicht, en dat je bent te misselijk om te eten, en het feit dat een domme sniffles/sinus migraine combo had je bijna slapeloos voor meerdere nachten op een Rij.Je rust op een stijve matras in het midden van de woonkamer omdat je slaapkamer wordt gerenoveerd en dus verboden terrein is; dus elke keer als je op afstand voldoende slaap krijgt, stampt iemand in en maakt je wakker, in een vlaag van slijm en migraine. Mijn enige troost is dat ik geen hongerig kind ben in Afrika of een Syrische vluchteling. Zulke dingen houden me tegen om te veel te klagen of te weinig te doen.

het is nog steeds niet leuk. Nu, stel je voor dat in je kromme staat van ziekelijk bewustzijn dat je je enige hoop op overleving hebt verbonden, vraag je niet af waarom, aan de toekomst van het eten van chocolade die je spaart om te genieten op het moment dat je je beter voelt. Je struikelt over naar de snoep lade in een vaste nevel, in de hoop om jezelf te voorzien van een flikkering van kracht voordat je bezwijkt voor de dreigende omhelzing van de dood, vastklampen aan wat weinig leven blijft in je door het vooruitzicht van delicate, rijke, verrukkelijke zoetheid; op dit moment, gewoon geloven dat je je laatste adem kan vasthouden door simpelweg met je vingers te lopen langs de plooien van plastic verpakking die de doos in dit dunne fineer van situationele schade.

maar het is weg. De plastic verpakking is verdwenen en in plaats daarvan is het pure, onvervalste verraad van een bijna lege chocoladedoos. Wie zou zoiets kunnen doen met een arme, weerloze, onschuldige (laat maar), ziekelijke, verwelkte ziel?!

uw bestaan wordt verpletterd onder de laars van de harteloze. Het licht vervaagt. Je voelt jezelf wegglijden in de onvermijdelijke afgrond van het hiernamaals. Maar, door kracht van pure wil, overwint een laatste reddende wind je. Het is een dorst naar wraak. Je moet weten wie je op deze harteloze manier heeft verraden. Het is net CSI, omdat je een psychopaat blootlegt.

als dit vreselijk dramatisch klinkt, dan is dat omdat het zo is. Het is ook omdat je mij niet bent, en dus ben je niet zo mentaal gestoord of obsessief gefixeerd op een bepaalde koers van gebeurtenissen, die alleen in je geest plaatsvinden. Nee, Jij bent mij niet. Maar je moet de oerkracht van emotie begrijpen die me heeft aangezet tot wat ik daarna deed.

het gesprek ging ongeveer zo.

ik was aan het koken. Ik was in de smeulende woede van een opgeblazen nijlpaard toen een egocentrische gazelle op zijn grondgebied trapt en zijn GOSHDARN MOERASGRASSEN eet!! Olivia had niet alleen mijn enige hoop in de wereld verslonden, maar ze had schaamteloos geweigerd om een oprechte excuses aan te bieden voor zo ‘ n gruwelijke daad.

er gebeurt iets vreemds in mijn psyche als ik intens ontstoken raak. Ik pieker er altijd over, maar slechts zelden confronteer ik het eigenlijke probleem. Vaak laat dit anderen raden wat er aan de hand is, op straffe van de dood.

het blijkt dat als ik ziek ben en chagrijnig word, ik veel begin te niezen. Veel. Ik strompel door de kromme aanwezigheid van de wereld in een ongeformeerde waas van de meest irritante kietelende, brandende sensatie. Ik verlies ook mijn laatste maat van wat “gezond verstand”genoemd kan worden. Ik word een wezen dat alleen op gerechtigheid is gericht… en op een of andere manier de harmonie behouden. Het is als Javert vermengd met Fluttershy, wat niets anders is dan een beest van nachtmerries.

als ik razend en ontroostbaar ben, is mijn denkproces dit: “hun onvermogen om zich te verontschuldigen toont de huidige, verduisterde aard van hun karakter, die ongetwijfeld schadelijk is voor het welzijn van hun ziel. Ik moet hen de onvriendelijkheid in hun daden laten zien, zodat zij in wroeging genezen zullen worden tot een beter zelf en liefde en vreugde voor altijd zullen verspreiden.”Nee, Ik ben meestal niet zo. Houd in gedachten dat ik slaap beroofd, gereduceerd tot mijn onderliggende staat van eeuwigdurend idealistisch altruïsme, en erg overstuur over de chocolade.

volg me op deze psychotische reis terwijl ik de volgende e-mail naar mijn moeder stuur. Olivia at mijn (ongeopende) doos chocolaatjes van Cody op en verontschuldigde zich niet eens, want blijkbaar was het mijn schuld, omdat ik ze ergens anders had moeten neerzetten dan in de snoeplade. Ook al wist ze dat ze van mij waren. Ook al waren ze nog steeds verpakt in de originele plastic verpakking, onaangetast met.

ik hoopte die op te eten zodra ik beter werd en was er echt enthousiast over, en nu ben ik behoorlijk overstuur … Ze deed alsof het mijn schuld was, en dat als ik niet wilde dat ze ze opeet, ik ze op een andere plek had moeten bewaren. Zelfs als ik een leerzame PowerPoint volledig gewijd aan het onderwerp van “deze bonbons waren een geschenk en ze zijn van Mij, eet ze niet”, zou ze gemakshalve vergeten, en gegeten ze. Het zou me niet zoveel schelen als ik ze had gekocht, maar ze waren een heel lief cadeau dat veel voor me betekende. Staat u mij toe te herhalen: De bonbons waren 100% van mij, en nu zitten ze 100% in haar maag.

bovendien was ik minder overstuur voordat ik er met mijn zussen over sprak. En trouwens, ik stampte niet in krijsend als een ongetemde velociraptor met een acute hemoglobinedeficiëntie, op een manier die een schaamteloos gebrek aan excuses zou rechtvaardigen. Nee, ik vroeg ze rustig (zonder een lucht van sarcasme) of ze wisten hoe mijn doos chocolade eruit zag, en of ze ervan hadden gegeten. Olivia stak gewoon haar hand op en vertelde me dat ik het niet in de community candy lade had moeten laten als ik niet wilde dat ze het zou eten, aangezien ik zie dat we nu opereren onder de principes van het socialisme, maakt niet uit dat ze alles wist wat ik in het bovenstaande heb gezegd Ik zou ook veel minder boos zijn als ze onder alle omstandigheden kon worden overgehaald om de uitdrukking “Het spijt me” uit te spreken, zelfs als oneerlijk.

Nee, Ik schreeuwde niet tegen haar, hoewel mijn interne vocale kracht was die van een versterker aangesloten op een straalmotor. Ik zei, Zoals ik reeds heb vastgesteld in het bovenstaande en zal dit opnieuw doen voor verhelderende doeleinden, “Het was ongeopend, en je wist dat het een geschenk was. Het was echt belangrijk voor me en ik keek ernaar uit om die op te eten.”Ze haalde haar schouders op. Ik liep gewoon weg voordat ik mijn paranormale krachten van zelfontbranding ontdekte.Olivia ‘ s enige fatsoenlijke commentaar tijdens deze beproeving was de uitspraak “This song sucks”, met betrekking tot “Watcha Say”, Die gedurende die tijd speelde op Jackie ‘ s Pandora en mijn migraine aanzienlijk verergerde.Ik stem voor een beweging van opsluiting naar haar kamer, terwijl we vreselijke Jason Derulo-muziek spelen, terwijl we haar foto ‘ s laten eten/kijken van walgelijke enorme hoeveelheden chocolade, in zoverre dat ze leert om het pijnlijke geluid van zijn piepende falsetto jankt met snoep te associëren, waardoor ze dan een zeer specifieke psychische stoornis ontwikkelt waarbij ze gemakshalve mijn chocolade vermijdt. Bij voorkeur met dezelfde ijver die ze nu gebruikt om haar huidige acties van het eten van genoemde chocolade te verdedigen, maar hopelijk met een tikkeltje minder zelfgenoegzaamheid. Dit is een zeer Jung-achtige , Freudiaanse, of Pavloviaanse benadering, maar ik denk dat het best zal lukken. Ik ben het opzetten van een dia van foto ‘ s op dit moment; of, misschien, kunnen we haar dwingen om de rest van de chocolade te eten, waardoor het verkrijgen van een hoeveelheid schuld die niet langer kan worden versluierd door haar duidelijke lucht van niet schelen dan ook/een egoïstische, toegeeflijke kalkoen. Of, we kunnen haar dwingen om grote hoeveelheden chocolade te eten totdat ze braakt, waardoor een psychologische/fysiologische verbinding ontstaat waardoor ze moet overgeven elke keer als ze maar één chocoladechip eet.

Dank u voor uw tijd,

Julia

natuurlijk dienen dergelijke duivelse schema ‘ s alleen als inspiratie voor een meer pragmatische (hoewel nog steeds wraakzuchtige) acties. Ik begon te zoeken naar een meer praktische, zachte manier van wraak. Dus, laat me je dit vragen: wat roepen alle martelmethoden op? De afwezigheid van en verlangen naar comfort. Door een bijenkorf worden gesleept is een zeer merkbaar gebrek aan comfort. Zo ook in de brandende, sadistische maag van een Siciliaanse Stier worden gepropt (ik weet dit vanwege een twee uur durende documentaire die ik over dit onderwerp heb gezien, al neem ik aan dat het voor elke kijker of ongelukkige deelnemer vrij duidelijk is).
Ik ben niet dol op het idee om middeleeuwse martelpraktijken toe te passen op mijn kleine zusje, niet in het minst, maar er is een onderliggende filosofie. En daarmee besloot ik het meest kwaadaardige te doen wat ik ooit bedacht heb.
ik was van plan om te bakken, en ze kon niets eten.
het was geheel passief-agressief, de meest waarlijk slechte daad van mijn hele bestaan. Ik wist dit in mijn koude kleine hartje toen ik zocht naar recepten, toverde ingrediënten, plaatste ze net zo in de helse inferno van de oven; allemaal zonder een vleugje schuld. Deze avocado frietjes waren van mij. Helemaal van mij. En ik liet haar toekijken terwijl ik van ze genoot.
op dit moment kwam Olivia binnen.

mijn koude kleine kolenklomp van een hart smolt. Of verdicht, als je wilt, tot een diamant. Mijn onbewust lieve, zorgzame zusje had onbewust in de tanden van mijn val gelopen, alleen om zich te verontschuldigen, met kleine tranen in haar ogen.
ik vraag u, hoe kon ik boos zijn?
ik kuste haar voorhoofd, glimlachte, en samen aten we die heerlijke frietjes.